Namera SPC da ne plaća porez na zaprimljenu imovinu, dok joj se ne vrati sva imovina, i postupci sa već zaprimljenom imovinom naizgled idu samo na račun države, čija je istorijska savest prema crkvi, blago rečeno, nečista.
Ona, međutim, prirodno, ne može da mimoiđe ni narod, čiji problemi nisu manji od problema Srpske pravoslavne crkve. Prisetimo se natpisa na ploči na zgradi u kojoj je smešten Muzej naivne umetnosti „Ilijanum” u Šidu: „VLASNIŠTVO SAVEZA JEVREJSKIH OPŠTINA SRBIJE, USTUPLJENO BEZ NAKNADE ZA OVU USTANOVU.”
Da li bi išta bolje od ovog zamišljenog natpisa na nekadašnjem domu jevrejske porodice, istrebljene u genocidnoj akciji NDH, služilo sećanju na zajedničko stradanje i prijateljstvo Jevreja i Srba u Drugom svetskom ratu? Svakako ovoj svrsi ne bi služio sličan zamišljeni natpis na ovoj zgradi ako bi je Savez jevrejskih opština Srbije, pravni slednik istrebljene porodice bez naslednika, iznajmio nekom šidskom preduzetniku za gvožđaru, mešovitu prodavnicu, butik ili za kafić.
Razume se, pravno će biti sasvim u redu ako Savez jevrejskih opština Srbije bude na neki drugi način raspolagao zgradom u kojoj se skućila zadužbina čudesnog naivnog slikara Ilije Bašičevića Bosilja, pošto je deložirana iz zgrade u kojoj je bila smeštena tokom četrdeset godina, vraćene Srpskoj pravoslavnoj crkvi u postupku restitucije. Razume se, deložirajući zadužbinu iz svoje zgrade pravno je postupila i Srpska pravoslavna crkva, bez obzira što „Ilijanum” ima nemerljiv značaj za kulturu srpskog naroda i što bi jedan natpis, sličan napred zamišljenom, doneo SPC dugoročno više od deložiranja kulturne ustanove od nacionalnog značaja.
Deložiranje ili plaćanje „stanarine” sledi i Pozorištu „Dobrica Milutinović” i Gradskoj biblioteci „Gligorije Vozarević” u Sremskoj Mitrovici, jer je Srpska pravoslavna crkva ažurirala zahtev za povraćaj i preostalog dela Srpskog doma, građenog sredstvima naroda za njegove kulturne i prosvetne potrebe i ustupljenog crkvi na upravljanje kako bi se njegova namena trajno sačuvala. Srpska pravoslavna crkva je pre petnaestak godina ušla u posed dela Srpskog doma na prećutnu saglasnost lokalne vlasti, ali se nije držala zadužbinske namene ovog atraktivnog zdanja već je prizemni deo zaposednutog prostora iznajmila lokalnim trgovcima. 
Slično je postupila i sa još jednom zadužbinom u centru grada – kućom koju joj je zaveštala porodica Bajić – iznajmivši je lokalnom ugostitelju za kafanu, koju mladi Mitrovčani, zbog portreta patrijarha Pavla u njoj, nazivaju Pajinom kafanom! I ovo je, izgleda, pravno sasvim u redu, kao što je bio pravno čist i postupak Katoličke crkve, koja je iz Hrvatskog doma, takođe u centru Sremske Mitrovice, deložirala javnu ustanovu Dom omladine.
Niko od lokalnih zvaničnika u Sremskoj Mitrovici ne komentariše javno ažurirani zahtev Srpske pravoslavne crkve, ali ima i nejavnih načina da se čuje o izvesnom osećaju razočarenja što se pomenutim ažuriranim zahtevom uzvraća na sve što je gradska vlast učinila za crkvenu, pri čemu se može čuti da je u poslednjoj deceniji najmanje milion evra usmereno crkvi iz gradskog budžeta za sanaciju i održavanje zaprimljenog dela Srpskog doma i hramova, na infrastrukturno opremanje poklonjenih gradskih placeva za nove hramove i slično.
Pravno je, međutim, sve u redu, pogotovu što Srbija nema dobar zakon o zadužbinama koji bi, na primer, zaštitio volju dobrovoljnih investitora Srpskog doma da ova građevina zauvek ostane u kulturno-prosvetnoj nameni.
Namera SPC da ne plaća porez na zaprimljenu imovinu, dok joj se ne vrati sva imovina, i postupci sa već zaprimljenom imovinom naizgled idu samo na račun države, čija je istorijska savest prema crkvi, blago rečeno, nečista. Ona, međutim, prirodno, ne može da mimoiđe ni narod, čiji problemi nisu manji od problema Srpske pravoslavne crkve.
Skoro je izvesno da će poreske vlasti u ovom bojkotu biti od pomoći crkvi, ali nije na odmet da se molimo da joj i Bog pomogne.
Budilnik.rs