Dolazak Aleksandra Vučića u Sremsku Mitrovicu gde je u Spomen parku obeležio Dan sećanja na ubijene Srbe u Nezavisnoj Državi Hrvatskoj, ostao je u senci malicioznih komentara aktivista pojedinih stranaka na društvenim mrežama, ostavljajući gorak utisak da njima čak ni same nevino stradale srpske žrtve, ne zavređuju poštovanje.
Zbog toga, pored neprestanog hrvatskog negiranja ustaškog genocida tokom NDH, u ovom međusobnom stranačkom prepucavanju, ipak se čini, da su i zločini ustaša u Sremu nekako gurnuti u stranu.
Njih malo ko pominje iako je reč o stravičnim pokoljima tokom svih godina koliko je, na ovim prostorima, trajao Drugi svetski rat.
Čak i lokalni političari (svih opcija i boja) kao da nemaju volje da o tome govore, jer je „lizanje“ svakog sa svakim (što se licemerno naziva političkom korektnošću), u borbi za vlast i glasove birača, odavno postalo uobičajeno. Jedino se, uz minimalnu medijsku ispraćenost, početkom septembra, održi pomen i Liturgija za hiljade sahranjenih na mitrovačkom Spomen groblju, da bi se zatim taj prostor ostavio na milost i nemilost narkomanima i psima lutalicama da zapišavaju zajedničke grobnice tih nesrećnih ljudi.
I dok je posleratna komunistička vlast pokušavala da mnogo toga sakrije zbog ideologije bratstva i jednistva, postavlja se pitanje zašto sadašnje, demokratske vlasti, ignorišu ovo pitanje i jasno se opredele u pravcu stvaranja Memorijalnog centra, kao jedne zaštićene i ograđene celine u kojoj će se svima jasno staviti do znanja koji su narodi stradali (Srbi, Romi, Jevreji), a čiji su pripadnici bili zločinci (Hrvati, Nemci).
Zašto se to krije? Zašto to javnost ne zna, pa mnogi postavljaju pitanje zbog čega Vučić BAŠ u Mitrovici obeležava Dan sećanja na srpske žrtve ubijene od strane svojih komšija Hrvata u crnim ustaškim uniformama krvavog sjaja?
A šta se, zapravo, događalo u Mitrovici i Sremu tokom vlasti Nezavisne države Hrvatske i o čemu to mediji retko pišu?
Po podacima iz knjige „Zločini okupatora u Sremu“ izdate neposredno posle rata, na ovim prostorima je od ustaške i nemačke ruke ubijeno 21597 stanovnika, od toga 2172 deteta i skoro 4000 žena.
Predratno stanovništvo hrvatskog porekla se masovno obuklo u ustaške uniforme, dok su domaće Švabe listom prišle Hitlerovoj nacističkoj mašini. Po kapitulaciji jugoslovenske vojske u Sremu su formirani preki sudovi i počela su da se vrše masovna hapšenja. Paralelno s tim, vršene su akcije na pokatoličavanju pravoslavnog stanovništva i pljački fruškogorskih manastira koji su, svi do jednog, ruinirani ili srušeni.
Pored svega, viđeniji Srbi, među njima i jedan od najvećih srpskih slikara Sava Šumanović, proterivani su ili ubijani, dok su im kuće i imanja pljačkani. Pale se i uništavaju čak i čitava sela sa srpskim stanovništvom. U pogromima ubijaju se žitelji, pa i deca od godinu – dve, čak i sve što diše, uključujući i domaće životinje. Primera radi, selo Bosut koje je neposredno pred rat imalo 1200 stanovnika, oslobođenje dočekuje sa duplo manje meštana, a najveće zasluge za to, pored domaćih Hrvata – ustaša ima i zloglasna Handžar SS divizija sastavljena od muslimana iz Bosne.
Na prostoru današnjeg mitrovačkog Spomen groblja ubijeno je preko 8000 ljudi, žena i dece. Bebe su bacane i vazduh da bi ih prisutne ustaše nabijale na bajonete. Oko iskopanih rupa sa već streljanim ljudima, deca od 8, 9 ili 10 godina bežala su od raspomamljenih nekadašnjih komšija Hrvata i Nemaca, moleći da ih ne ubiju, dok su ih ovi jurili maljevima i udarali po malenim glavicama, gurajući posle nogama njihove leševe u iskopane rake.
Pored Viktora Tomića, Antona Bauera, šefa policije u Rumi, najozloglašeniji su bili i Mitrovčani Franjo Brind, Milan Gašparović, Ivo Bojanovski, dr. Petar Gvozdić, Ferdo Knez, Andrija Krzmanović, izvesni Rukavina, Franjo Račnik – župnik i mnogi drugi.
Da li o ovim zločinima treba ćutati u ime pomenute političke korektnosti i ponovo upasti u istu zamku kao i posle Prvog svetskog rata kada su odlukom kralja Aleksandra zaboravljeni zločini Hrvata koje su ovi počinili u uniformama Austro-Ugarske vojske? Ko se danas još seća hrvatske „Vražje“ divizije, jedine divizije K&K monarhije u kojoj je komandni kadar i službeni jezik bio hrvatski, i njenih ničim izazvanih zločina nad srpskim civilima počinjenih po Mačvi i Jadru tokom 1914. godine?
Posle Prvog svetskog rata Karađorđevići zbog teritorijalnog proširenja svoje vlasti afirmišu ideologiju trojedinog naroda i te je zločine (verovatno u ime političke korektnosti!) retko ko i pominjao.
Posle Drugog svetskog rata komunisti i Tito, u ime svoje revolucionarne vlasti afirmišu ideologiju bratstva i jedinstva i gumicom brišu sećanje na Jasenovac, Jadovno, hercegovačke jame, tragediju Srba u Sremu i širom „lijepe njihove“ NDH.
Zahvaljujući tom ćutanju (i dalje usled političke korektnosti) u raspadu Jugoslavije Srbi se nagrađuju „Olujom“ i „Bljeskom“. Nije teško pretpostaviti šta u neposrednoj budućnosti, posle trenutnog razdoblja evropske demokratije i, posle još jednog zaborava, možemo potencijalno očekivati od naših „regionalnih prijatelja“?
Zbog čega onda danas, u ime Evrope, pojedini stranački aktivisti na društvenim mrežama ponovo zaobilaze tu temu, a žulja ih što predsednik države obeležava na mitrovačkom Spomen groblju dan sećanja na stradanje Srba. Nezavisno od samog Vučića i njegove propagandne mašinerije, jasno je da je ćutanje o zločinima – preduslov za novi zločin.
Treba li da TO ostavimo u nasleđe svojim potomcima? U ime političke korektnosti i međustranačkog prepucavanja…
(Milan Milivojević)